"CEFR" หรือ "Common European Framework of Reference for Languages" : มาตรฐานการประเมินความสามารถทางภาษาซึ่งแต่เดิมสภายุโรปใช้ในโครงการ "การเรียนภาษาสำหรับพลเมืองยุโรป" ในปี 1989 - 1996 โดยมีจุดมุ่งหมายหลักเพื่อใช้ประเมินการเรียนการสอนของสถาบันทุกที่ในยุโรป และในปี 2001 คณะมนตรีของสหภาพยุโรปได้ใช้ "CEFR" ในการตั้งมาตรฐานเพื่อตรวจสอบความสามารถทางภาษา

​

ระดับความสามารถทั่วไปของ "CEFR" แบ่งออกเป็นสามระดับใหญ่ ๆ และในแต่ละระดับใหญ่ก็ยังแบ่งออกเป็นระดับย่อยอีกซึ่งรวมทั้งหมดก็จะมีหกระดับดังต่อไปนี้

 

1. ระดับผู้ใช้ภาษาเบื้องต้น (Basic Language Users A1, A2)

- A1 : มีความสามารถทางภาษาที่อยู่ในขอบเขตของความต้องการส่วนตัวและภาษาที่ใช้ก็จะเป็นลักษณะของภาษาที่ท่องจำมาจากที่เรียน หรือภาษาที่เดาการใช้ได้จากสถานการณ์ที่อยู่ต่อหน้าผู้พูด

- A2 : เป็นระดับความสามารถทางภาษาที่สามารถสื่อสารได้ในสถานการณ์ปกติธรรมดาทั่วไปในชีวิตประจำวัน หรือเป็นการสนทนาในหัวข้อที่ตนเองคุ้นเคย

 

2. ระดับผู้ใช้ภาษาได้ในระดับดี (Independent Language User-B1, B2)

- B1 : สามารถใช้ภาษาพูดคุยในหัวข้อที่เกี่ยวกับสถานการณ์ทั่วไปในชีวิตประจำวันได้อย่างมีประสิทธิภาพ โดยใช้ภาษาที่ง่าย ๆ โดยเฉพาะหัวข้อที่เป็นที่รู้จักดีหรือมีสถานการณ์ประกอบในการสนทนา

- B2 : สามารถใช้ภาษาที่ในการสนทนาให้ข้อมูลและสามารถใช้ภาษาการสนทนาโต้ตอบอย่างมีประสิทธิภาพ รวมถึงการใช้ความรู้และความเข้าใจทางภาษาเพื่อเป็นเครื่องมือในการวางแผนและแก้ไขข้อผิดพลาดของตนเอง

 

3. ระดับผู้ใช้ภาษาระดับความสามารถขั้นสูง (Proficient Language User)

- C1 : สามารถใช้ภาษาในการสนทนาโต้ตอบได้อย่างคล่องแคล่วและรวดเร็วทันต่อเหตุการณ์ และภาษาที่ใช้จะนำไปสู่การการทำงานที่ซับซ้อนที่สำเร็จลุล่วงได้เป็นอย่างดี

- C2 : สามารถใช้ภาษาได้อย่างคล่องแคล่วถูกต้องและเหมาะสมกับสถานการณ์